از تیره لگومینوز و از جنس البیزیا میباشد. دو گونه در ایران موجود است : 1- شب خسب که در جنگلهای کرانه دریای مازندران در جلگه و میان بند فراوان است آنرا در گیلان شب خسب و در اطراف رشت هزاربرگ یا هزاولگ، در لاهیجان شاقوز، در میاندره ولولی ، در شیرگاه وولی یا ویل ولی و در آستارا کشکر و شوخس میخوانند. 2- ابریشم این درخت در بوشهر و بندرعباس و نواحی جنوب موجود است .
خواهش و رویش : درخت گل ابریشم در هر خاکی میروید، ولی خاکهای خنک و بادخیز را بهتر می پسندد. از بادهای سخت گزند میبیند. رویش آن تند است ، ولی هیچگاه چندان بزرگ نمیشود و در جنگل به ده متر بلندی و 50 سانتیمتر قطر میرسد. روشنایی پسند است . خوب جست میدهد و ریشه های آن ژرف میباشد.

درخت نسبتا کوچک خزان‌پذیر به بلندی پنج تا 12 متر با تاج پوشش گسترده است. برگ‌های ظریف و سرخس‌مانند آن شامل 10 تا 30 جفت برگچه کوچک تقریبا مستطیلی‌شکل است که در دو ردیف شانه‌ای قرار می‌گیرند. این برگچه‌ها با تاریک شدن هوا روی هم جمع می‌شوند.

گل‌های سفید و صورتی‌رنگ دارای تعداد بسیار زیادی پرچم نازک ابریشمی است که از اواخر بهار و در تمام طول تابستان می‌شکفند. گل‌ها به شکل انبوه در گل‌آذین‌های خوشه انتهایی می‌رویند.
میوه‌ها که همان نیام‌ها هستند مانند غلاف باقلا پر از دانه‌اند که تکثیر این درخت توسط کاشت همین بذرها صورت می‌گیرد. شب خسب به نور خورشید و خاک به خوبی زهکشی‌شده و رطوبت کافی در تابستان وابسته است.

بهتر است هرچند هفته یک بار خاک اطراف پایه گیاه کمی تقویت شود. پوست تنه درخت نیز خاکستری است که این خود به زیبایی و جلوه آن در باغ می‌افزا

 در برابر آلودگی‌های صنعتی و هوای آلوده شهری مقاومت خوبی دارد. مکان‌های پر آفتاب را ترجیح می‌دهد. این درخت بسیار مناسب برای شمال و بیشتر مناطق معتدل کشور همچنین مناطق جنوبی ایران است

ریشم‌دار را به خاطر برگ‌های شانه‌ای زیبا و گل‌های خوشرنگ شیشه‌شور مانندش به عنوان یک درخت زینتی و سایه‌گستر به وفور در باغ‌ها می‌کارند. شب خسب در طبیعت در دشت‌های خشک، دره‌های شنی و ارتفاعات می‌روید اما با تمام زیبایی‌هایش در ژاپن و بسیاری از بخش‌های آمریکا یک گیاه مهاجم به حساب می‌آید.

به همین خاطر در ایالات متحده تلاش می‌کنند تا مانع از خودباروری و گسترش این گونه گیاهان زینتی شوند. البته شب خسب به جز کاربرد زینتی دارای فواید درمانی و خوراکی نیز هست. مثلا از پوست تنه آن برای درمان زخم و کوفتگی و از دانه‌هایش که درون یک نیام، مانند غلاف باقلا قرار گرفته‌اند، به عنوان غذای دام استفاده می‌شود. شهد شیرین و مغذی گل‌هایش نیز غذای مناسبی برای زنبورهای عسل است.