اهمیت استفاده از سرب در صنعت از یک سو و خطرات بالقوه بهداشتی و زیست محیطی آن از سوی دیگر، موجب توجه جامعه جهانی به چگونگی مدیریت صحیح زیست محیطی بازیافت باتری های سربی اسیدی شده است.
    مطالعات انجام شده نشان می دهد امروزه حدود 60 درصد کل تولید سرب تصفیه شده از معادن سرب تامین و 40 درصد باقیمانده از بازیافت قراضه ها و سرباره های باتری های فرسوده حاصل می شود.
    این مساله در سراسر دنیا یکی از منابع مهم دستیابی به سرب خالص است. هم اکنون بازیافت این باتری ها در کشور بیشتر به روش سنتی و در کنار اوراقچی های حرفه ای خودروها صورت می گیرد. باید توجه کرد که اجرای بازیافت زیست محیطی و بهداشتی این مواد درکشور نیازمند در نظرگیری راهبردها و خط مشی هایی است که بر اساس اولویت های کشور تعیین شده و باید در جهت تدوین چارچوبی قانونی برای جمع آوری، حمل ونقل و بازیافت صورت گیرد تا اثرات و خطرات زیست محیطی و بهداشتی بازیافت این پسماندها که تحت کنوانسیون بازل هستند، به حداقل کاهش یابد.
    باتری های سربی اسیدی مجموعه هایی کوچک برای ذخیره انرژی از طریق استفاده کنترل شده از واکنش های شیمیایی هستند. براساس تحقیقات صورت گرفته از سوی دفتر بررسی آلودگی آب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست، این گونه باتری ها به دلیل غیرقابل بازگشت بودن واکنش های شیمیایی دارای دوره عمری مشخص هستند و پس از رسیدن به انتهای دوره عمری خود، با وجود محتوای فلزی بالابویژه سرب، غیراستفاده و فرسوده و در گروه پسماند های ویژه تقسیم بندی می شوند.
    تحقیقات نشان می دهد بازیافت آنها و وارد کردن فلزاتی نظیر سرب، قلع، آنتیموان، آرسنیک و مواد آلی نظیر پلی پروپیلن حاصل از بازیافت آنها به چرخه صنعت امری اقتصادی است، ولی به دلیل وجود خطرات مواد مختلف موجود در ساختار آنها بویژه فلزات سنگین، رعایت اصول بهداشتی و زیست محیطی، استفاده از فناوری های نوین در جمع آوری و مراحل پیش بازیافت و بازیافت آنها ابداع شده است.
    کارشناسان معتقدند اجرای بازیافت زیست محیطی و بهداشتی برای این پسماند های ویژه درکشور نیازمند درنظرگیری راهبردها و خط مشی هایی است که بر اساس اولویت های کشور تعیین و تعریف شده و باید در جهت تدوین چارچوبی قانونی برای جمع آوری، حمل ونقل و بازیافت باشد.
     باید توجه کرد که ایجاد سیستم جمع آوری تحت چارچوبی قانونی یکی از اولین مراحل مدیریت صحیح زیست محیطی باتری های فرسوده است تا خطرات و اثرات زیست محیطی جانبی آنها به حداقل کاهش یابد.
    
    باتری های سربی اسیدی
    سرب یکی از فلزات گروه چهارم و ردیف ششم جدول تناوبی با ظرفیت 2 و 4 است که آلیاژ آن با فلزات مختلف نظیر آنتیموان، قلع، آرسنیک و برلیم کاربرد های وسیع در صنعت دارد که یکی از مصارف این فلز کاربرد آن در ساخت باتری های سربی اسیدی است.
    بررسی ها نشان می دهد این باتری ها از طریق انجام همزمان چندین واکنش شیمیایی، انرژی الکتریکی لازم را برای سیستم های خارجی فراهم می کنند. هنگامی که یک باتری بتدریج تخلیه می شود، غلظت اسید سولفوریک و به تبع آن سرعت واکنش ها کاهش می یابد.
    بر اساس تحقیقات دفتر بررسی آلودگی آّب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست، باتری ها می توانند به دفعات شارژ و مجدد بهره برداری شوند، ولی شارژ و تخلیه مکرر آنها موجب می شود صفحات آنها که از جنس اکسید سرب هستند، بتدریج به سولفات سرب آلوده شوند که موجب کاهش و بالاخره توقف واکنش ها می شود. بعلاوه لایه ای نیز شامل سولفات سرب، اکسید سرب و سرب فلزی در کف باتری انباشته می شود که در این هنگام باتری دیگر قابلیت شارژ شدن را از دست داده و به بالاترین حد آلودگی رسیده است، این باتری دیگر فرسوده است و کارایی لازم را ندارد و برای بازیافت آماده است.
    باتری ها دارای محتوای فلزی بالابخصوص مقدار زیادی سرب هستند که لازم است همراه با دیگر فلزات موجود در آنها نظیر قلع، آنتیموان، آرسنیک و مواد آلی نظیر پلی پروپیلن مورد بازیافت قرار گرفته و مجدد وارد چرخه صنعت شوند. این فرآیند به دلیل وجود فلزات سنگین، اسید سولفوریک و انواع پلاستیک ها در صورت اعمال نشدن کنترل مناسب می توانند برای محیط زیست و سلامت بشر خطرناک و عوارض زیست محیطی جبران ناپذیری را به دنبال داشته باشند.
    متاسفانه بر اساس گزارش های موجود، در بسیاری از موارد دیده شده است که بازیافت این باتری ها در کشور به روش سنتی صورت می گیرد و کارگران و دست اندرکاران این امر فاقد هرگونه آگاهی از خطرات بهداشتی و زیست محیطی و تجهیزات و ملزومات ایمنی مربوط هستند.
    امروزه انواع فناوری های نوین و روش های مناسب بهداشتی و زیست محیطی در انجام فرآیند بازیافت باتری های سربی اسیدی فرسوده بویژه استحصال سرب از آنها که عمده ترین ماده حاصل از بازیافت این باتری هاست، ابداع شده که اثرات زیست محیطی را به حداقل می رساند.
    
    باتری های فرسوده منابع تامین سرب
    هم اکنون بازیافت باتری های سربی فرسوده به 2 شیوه سنتی و اصولی در کشور صورت می گیرد و کارشناسان معتقدند روش های اصولی نیز باید با به کارگیری فناوری های نوین و اصول زیست محیطی ارتقا یابند.
    مطالعات انجام شده نشان می دهد امروزه حدود 60 درصد کل تولید سرب تصفیه شده از معادن سرب تامین و 40 درصد باقیمانده از بازیافت قراضه ها و سرباره های باتری های فرسوده حاصل می شود که این مساله در سراسر دنیا یکی از منابع مهم دستیابی به سرب خالص است. بازیافت کنندگان سنتی معمولادر کنار اوراقچی های حرفه ای خودروها مستقر هستند و همراه با آنها به بازیافت باتری های سرب اسیدی می پردازند و مانند کل فعالیت اوراقچی ها حجم دریافتی بازیافت کنندگان سنتی قابل پیش بینی نیست.
    بر اساس تحقیقات دفتر بررسی آلودگی آب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست که براساس تجزیه و تحلیل کارشناسی از مستندات داخلی و خارجی با در نظرگیری قوانین و مقررات موجود کشور شامل قانون مدیریت پسماند و کنوانسیون بازل در خصوص حمل ونقل برون مرزی پسماند های خطرناک و امحای آنها صورت گرفته، عملکرد بازیافت کنندگان سنتی فاقد ماهیت صنعتی است و در بخش شکستن باتری ها و ذوب شبکه های سربی عملامتکی به نیروی کارگری، بدون هیچ گونه آموزش، تجربه و حتی سرمایه است. باتری ها به وسیله نیروی کارگری و با پتک و چکش خرد و اجزای آن تفکیک می شود.
    براساس بررسی های صورت گرفته، محتویات درونی شبکه ها و مواد فعال خارج و سپس باقیمانده مواد از روی شبکه ها زدوده و همراه با رسوب ته باتری که عمدتا مرکب از سولفات سرب، اکسید سرب و سرب فلزی است، وارد زباله های عادی می شوند. هرچه مقدار سرمایه این بازیافت کنندگان کمتر باشد، لوازم و تجهیزات کمتری مورد استفاده قرار می گیرد و ابعاد محل بازیافت نیز تحت تاثیر میزان همین سرمایه است.
    تحقیقات نشان می دهد، کیفیت سرب استحصالی ترکیبی از سرب خالص، اکسید سرب، آنتیموان و ناخالصی های سولفاتی، کلسیمی، آهنی و مسی است که در مجموع سرب با خلوص 92 تا 95 درصد را حاصل می کنند، در کارگاه های سنتی بازیافت امکانات آموزشی و ایمنی حداقل است و کارکنان آنها از خطرات بالقوه سرب آگاهی کافی ندارند، از این رو تعلیم و آموزش این کارکنان نیز بسیار ضروری است.
    بررسی ها نشان می دهد، در بعضی کارخانجات بازیافت به روش های اصولی تر و با رعایت بیشتر اصول زیست محیطی صورت می گیرد و سربی با درجه خلوص 99/99 درصد حاصل می شود. سیستم های یکپارچه تهویه و تصفیه غبار ناشی از عملیات شکستن و دیگر فرآیند های مربوط موجب ممانعت از آلودگی محیط زیست و استفاده از محتوای بالای غبار سرب می شود. فناوری های روز دنیا این امکان را می دهد که با بهره گیری از مبدل کالدو، توانایی استفاده از هرگونه ماده حاوی سرب محقق شود و قادر است حتی باتری ها را با تمام محتویات اعم از شبکه ها، مواد فعال، پوسته و بدنه و جداکننده ها بازیافت کند. همچنین بر این اساس می توان باتری های نو را در ازای دریافت باتری فرسوده به بهای مصوب فروخت و در غیر این صورت مصرف کننده را موظف به پرداخت مبلغی بیشتر کرد. تحقیقات نشان می دهد این سیاست بازگشت باتری های فرسوده به کارخانجات تولید باتری را فراهم می آورد.
    
    بازیافت باتری ها
    براساس دستورالعمل های فنی کنوانسیون بازل، فرآیند بازیافت متشکل از 3 مرحله شکستن باتری ها، احیای سرب و تصفیه سرب است. در فرآیند مدرن شکستن باتری های فرسوده، تماس انسان معمولاتا حد امکان کاهش یافته است و این باتری ها به وسیله صفحات خودکار دریافت و به سمت دستگاه خردکننده آنها تحت آسیاب چکشی یا دیگر مکانیسم های خردکننده به قطعات کوچک تبدیل می شوند. این قطعات براساس خصوصیات چگالی و مکانیسم های هیدرولیک در 3 لایه تفکیک می شوند؛ اول، قطعات سبک نظیر پلاستیک ها، دوم اکسید سرب و سولفات ها و سوم لایه سنگین صفحات سربی و اتصال دهنده هاست.
    پس از مراحل تفکیک، لایه آلی مورد تفکیک بیشتری قرار می گیرد و پسماند های پلی پروپیلن (مواد آلی سبک) و جداکننده ها و ابونیت (مواد آلی سنگین) از هم جدا می شوند. سپس مواد آلی سبک به منظور زدودن باقیمانده اکسید های سرب شستشو می یابند و به قطعات کوچک برای مصارف آینده آسیاب می شوند؛ ولی ابونیت و جداگرها به همان شکل انبار می شوند.
    اگر شکستن مکانیکی باتری ها به هر دلیلی امکان پذیر نباشد، روش ایمن آماده سازی آن برای ذوب شامل سوراخ کردن و تخلیه الکترولیت و تصفیه آن، جدا کردن صفحات و جداگر های باتری با اره دوار با استفاده از تجهیزات حفاظتی، فرستادن صفحات و شبکه ها همراه با قسمت بالای باتری به ذوب کننده و بازگشت باتری به کارخانه سازنده برای مصرف مجدد آنها صورت می گیرد.
    در مرحله دوم احیای سرب صورت می گیرد و در مرحله سوم سرب تصفیه می شود. در این مرحله در صورتی که عملیات یک کارگاه ذوب تنها محدود به ترکیب احیا باشد، آنچه تولید می کند به عنوان سرب سخت یا آنتیموانی شناخته می شود که اگر هدف یک کارگاه تولید سرب خالص باشد، شمش سرب خام باید یک مرحله تصفیه را نیز با هدف فرآیند تصفیه و زدودن تقریبا همه مس، آنتیموان، آرسنیک و قلع متحمل شود.
    
    کنوانسیون بازل
    کنوانسیون بازل یکی از کنوانسیون های بین المللی زیست محیطی است که دولت جمهوری اسلامی ایران نیز متعهد به اجرای آن است. بر این اساس، حمل و نقل برون مرزی باتری های سربی اسیدی فرسوده و واردات و صادرات آ نها به هر کشور عضو کنوانسیون بازل به عنوان یکی از پسماند های خطرناک مشمول این کنوانسیون مبتنی بر مفاد آن انجام می گیرد و این امر منوط به وجود مدیریت صحیح زیست محیطی این گونه پسماند در کشور و تایید این مدیریت توسط مرجع ذی صلاح آن کشور و به تبع آن ارائه مجوز از سوی آن مرجع است. لذا واردات خودسرانه این باتری ها بدون کسب مجوز از مراجع ذی صلاح کشور محل ورود امری غیرقانونی است.
    کنوانسیون بازل همچنین طی تدوین دستورالعمل های فنی درخصوص مدیریت صحیح زیست محیطی پسماندها، دیدگاه ها و راهنمایی های مفیدی را درخصوص ایجاد یا ارتقای مدیریت پسماند های خطرناک در کشور های عضو ارائه می کند.
    
     حمیده سادات هاشمی

مطالعات انجام شده در موسسه آلمانی تحقیقات انرژی و محیط (IFEU) برروی چرخه طول عمر (LCA) کیسه های ضایعاتی پلاستیکی نشان داده است که کیسه های پلی اتیلنی معمولی نسبت به انواع پلاستیک های زیستی تخریب پذیر موجود در بازار اروپا اثرات تخریبی کمتری برروی محیط زیست دارند.
به گزارش سانا، این مطالعه که به سفارش انجمن پلاستیک های بسته بندی و فیلم آلمان (IK) انجام شده است، نشان می دهد هنگامی که تمامی پارامتر های محیطی در نظر گرفته شوند کمترین اثر تخریبی بر محیط زیست با استفاده از پلی اتیلن بازیافتی از پلی اتیلن نو برای تولید کیسه های یسته بندی حاصل می شود. پلاستیک های زیست تخریب پذیر فعلی از این نظر اثرات مخرب تری دارند.
در این مطالعه کیسه های 20 و 120 لیتری موجود در بازار آلمان و کیسه های 30 لیتری موجود در بازار فرانسه از جنس پلی اتیلن نو و بازیافت شده در مقایسه با انواع کیسه های تولید شده از پلاستیک های بر پایه نشاسته و PLA مورد مقایسه قرار گرفته اند. به گفته IFEU اثرات محیطی هر کیسه از زمان طی مراحل تولید مواد اولیه تا تولید محصول نهایی و انتقال به دست مصرف کننده نهایی و جزء می باشد. در این فرآیند، هر چه ضخامت کیسه ها کمتر باشد اثرات منفی زیست محیطی آن ها کمتر است.
پلی اتیلن نو و بازیافت شده اثرات محیطی مناسب تری دارند زیرا این مواد امکان تولید با ضخامت پایین را فراهم آورده اند. در حالی که ضخامت متوسط فیلم های تولیدی برای کیسه های بسته بندی پلی اتیلنی در حدود 5/12 میکرون است، این ضخامت برای انواع زیست تخریب پذیر در حدود 15 تا 25 میکرون می باشد. بررسی های IFEU در مورد وضعیت آینده فناوری های تولید مواد زیست تخریب پذیر نیز هیچ دورنمای روشنی را از نظر برای این مواد در مقایسه با پلی اتیلن نشان نمی دهد.




منبع: Plastic & Rubber News

این خبر توسط بخش تحریریه سانا تهیه و ویرایش شده است. در صورتی که در مورد این خبر و یا موضوعات مرتبط با آن تجربه، نظر، پیشنهاد یا خبر جدیدی دارید، می توانید آن را از طریق پست الکترونیکی info@polymerinfo.net برای ما ارسال نمایید. سانا حق رد یا ویرایش اخبار ارسالی را برای خود محفوظ می دارد. نقل این خبر تنها با ذکر ماخذ “www.polymerinfo.net” مجاز است.

نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا، به‌عنوان جایگزینی مناسب برای فلزات و پلیمر های مورد استفاده در دندان‌ها، ریشه دندان‌ها و استخوان‌های تخریب شد? فک و ... در دانشگاه علم و صنعت ایران سنتز شد.
به گزارش سانا، مشکل اساسی سرامیک‌هایی‌ که جایگزین دندان‌ها، ریشه دندان‌ها، استخوان‌های تخریب شده فک و ... می‌شوند، استحکام و چقرمگی پایین آن ها است، لذا سنتز و استفاده از نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا با توجه به دارا بودن خواص مکانیکی مناسب، ضروری به‌ نظر می‌رسد. آقای مهدی ابراهیمی بسابی، یکی از کاربرد های عمده دیگر این نانو کامپوزیت را کاربری در ابزارهای برشی عنوان کرد و افزود: "ابزار برشی تهیه شده از نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا، دارای عمق و طول عمر بیشتری نسبت به ابزار برش آلومینایی بوده، که این امر ناشی از حضور زیرکونیا به عنوان فاز چقرمه در زمینه آلومینا است. همچنین نانوکامپوزیت آلومینا زیرکونیا به دلیل زیست‌سازگاری و مقاومت عالی در برابر سایش و خنثی بودن آلومینا از نظر شیمیایی، خصوصیات زیستی مناسبی از خود نشان می‌دهد".
مهندس ابراهیمی و همکارانش که در دانشگاه علم و صنعت ایران موفق به سنتز این نانوکامپوزیت به‌روش مکانیکی شده‌اند، در مورد چگونگی سنتز نانوذرات آلومینا زیرکونیا گفت: "ابتدا کلرید آلومینیم، کلرید زیرکونیم و اکسید کلسیم را به‌عنوان مواد اولیه مخلوط کرده و مخلوط حاصل را به‌وسیل? آسیای پرانرژی، تحت کار مکانیکی قرار دادیم. پس از انجام کار مکانیکی و عملیات حرارتی در دماهای پایین با انجام واکنش میان مواد اولیه، نانوذرات آلفا آلومینا و زیرکونیا با ساختار مکعبی، درون زمین? نمک کلرید کلسیم تشکیل گردید".
گفتنی‌است نانوآلیاژ تهیه شده، مقاومت مناسبی در برابر خوردگی در اثر بخار آب و ترکیبات خورنده‌ای نظیر اتیلن گلیکول، اسید سولفوریک، اسید فسفریک و سود، از خود نشان می‌دهد. جزئیات این پژوهش که با همکاری دکتر جعفر جوادپور، دکتر حمیدرضا رضایی و دکتر مسعود گودرزی انجام شده، در مجله Advances in Applied Ceramics (جلد107، صفحات 321-318، سال 2008) منتشر شده‌است.

محققان پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران موفق به سنتز پوشش های نانو کامپوزیتی روی شیشه شدند که این پوشش ها آب دوست هستند و می‌توانند با کاهش زاویه تماس بین آب و شیشه شفافیت شیشه ها را افزایش دهند.
به گزارش سانا، امیر ارشاد لنگرودی مجری طرح تهیه پوشش های هیبریدی نانو کامپوزیتی آب دوست از طریق فرآیند سل- ژل و بررسی تاثیر اثر یک جز دو عاملی (آمینو اتیل آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان) در حضور عوامل فعال کننده سطحی بر مورفولوژی، اندازه ذرات و شفافیت پوشش های حاصل را از اهداف انجام این پژوهش ذکر کرد. وی افزود: از این پوشش ها می توان روی شیشه های داخل خودرو، آینه های بغل، کاسه چراغ خودرو، شیشه های ساختمان ها، آینه های حمام، روکش پلاستیکی شفاف نگهداری مواد غذایی نظیر گوشت و سبزیجات استفاده کرد.
لنگرودی به جزئیات این پژوهش اشاره کرد و اظهار داشت: در این کار تحقیقاتی، پوشش های هیبریدی نانو کامپوزیتی آب دوست از طریق فر‌ایند سل- ژل سنتز شدند. برای این منظور پیش سازه های سیلان دار در دمای معین تحت شرایط اسیدی و همزدن، "آبکافت" شد سپس محلول در دمای محیط سرد شد و اتیلن دی آمین به آن اضافه شد تا سل شفاف در دمای محیط به دست آید. در ادامه آمینو اتیل آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان و سپس عامل فعال کننده سطح به آن اضافه و روی شیشه های تمیز پوشش داده و عملیات شناسایی و آزمون های فیزیکی و مکانیکی انجام شد.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با اشاره به بررسی های انجام شده در زمینه اثر عوامل شیمیایی و فیزیکی در ترکیب پوشش ادامه داد: بررسی ها نشان داد که این ترکیبات موجب تشکیل پوشش یکنواخت بر روی شیشه می شود که با کاهش زاویه تماس بین آب و شیشه و افزایش خاصیت آب دوستی، شفافیت شیشه را افزایش می دهند. همچنین این عوامل پوشش دهی می تواند توزیع اندازه ذرات یکنواخت تری را روی سطح ایجاد کند‌.
این خبر توسط بخش تحریریه سانا تهیه و ویرایش شده است. در صورتی که در مورد این خبر و یا موضوعات مرتبط با آن تجربه، نظر، پیشنهاد یا خبر جدیدی دارید، می توانید آن را از طریق پست الکترونیکی info@polymerinfo.net برای ما ارسال نمایید. سانا حق رد یا ویرایش اخبار ارسالی را برای خود محفوظ می دارد. نقل این خبر تنها با ذکر ماخذ “www.polymerinfo.net” مجاز است

محققان دانشگاه‌های صنعتی اصفهان و تربیت مدرس، موفق به ساخت نانوغشا های بهبود یافته شدند که می‌توانند نقش مهمی در صنایع نفت و گاز و پتروشیمی ایفا کنند.
به گزارش سانا، دکتر مرتضی صادقی، استادیار دانشگاه صنعتی اصفهان و از مجریان این طرح اظهار کرد: جداسازی‌ هایی که به کمک فن‌آوری غشا صورت می‌گیرند معمولاً در دمای محیط انجام می‌شوند، بنابراین جداسازی محلول‌های حساس به دما بدون هیچ تغییر شیمیایی انجام می‌شود. اهمیت این موضوع در صنایع دارویی و زیست‌فن‌آوری که محصولاتی حساس به دما دارند، مشخص می‌شود؛ لذا بهبود خواص غشا، توجه بسیاری از پژوهشگران را به خود جلب کرده است.
دکتر صادقی و دکتر محمدعلی سمسار زاده در تحقیقات خود برای بهبود عملکرد غشاها، نانوذرات سیلیکا را به آنها افزوده ‌اند. به گفته دکتر صادقی، آن ها ابتدا نانوذرات سیلیکا را با روش سل-ژل با هیدرولیز تترا اتوکسی سیلان، در محیط اتانول و با حضور کاتالیزور اسیدکلریدریک تهیه کرده و سپس برای ساخت غشاهای مرکب پلیمر- سیلیکا محلول پلیمری را به نسبت وزنی مشخص با نانو ذرات سیلیکا، به خوبی مخلوط کرده و یک محلول یکنواخت برای ریخته‌گری غشا تهیه کرده‌ و پس از ریخته‌گری محلول پلیمری روی شیشه (تشکیل فیلم)، عملیات حرارتی تکمیلی را برای خروج حلال و همچنین بهبود خواص غشا انجام داده است.
گفتنی است، ضخامت غشاهای مرکب پلی ‌بنزیمیدازول سیلیکای تهیه شده، در حدود 40 میکرون است. استادیار دانشگاه صنعتی اصفهان گفت: با توجه به بازار رو به رشد غشاهای جداسازی گاز در دنیا و بازار بسیار گسترده آن در ایران (صنایع نفت، گاز و پتروشیمی)، بهبود عملکرد غشاها با کمک فن‌آوری نانو از جمله موضوعات مهم تحقیقاتی است. گروه پژوهشی ما نیز با تأسیس شرکت پارسیان پویا پلیمر، در صدد تجاری‌سازی نانوغشاهای پلیمری است. جزئیات این پژوهش در مجله Journal of Membrane Science(جلد 331، صفحات30-21، سال 2009) منتشر شده است.




منبع: ستاد ویژه توسعه فن‌آوری نانو

این خبر توسط بخش تحریریه سانا تهیه و ویرایش شده است. در صورتی که در مورد این خبر و یا موضوعات مرتبط با آن تجربه، نظر، پیشنهاد یا خبر جدیدی دارید، می توانید آن را از طریق پست الکترونیکی info@polymerinfo.net برای ما ارسال نمایید. سانا حق رد یا ویرایش اخبار ارسالی را برای خود محفوظ می دارد. نقل این خبر تنها با ذکر ماخذ “www.polymerinfo.net” مجاز است.

طبق گزارش NAPCOR (انجمن ملی ظروف PET) در سال 2006 میلادی تنها 5/23 درصد از بطری های PET در آمریکا بازیافت گردیده که بیانگر افتی بالغ بر 16 درصد طی 10 سال گذشته است. در این راستا معرفی فناوری Reverte* می تواند به کشورهایی که از روش های مرسوم بازیافت که عملکرد پایینی را دارا می باشند، در کاهش ضایعات پلاستیک ها، کمک نماید.
به گزارش سانا، شرکت انگلیسی Wells Plastics این فناوری را برای استفاده در بطری های PET که بازیافت نشده اند، سازگار نموده است. فناوری مذکور کمک می نماید که ظروف PET در طبیعت به وسیله عوامل مختلف از طریق اکسایش در مدت زمان 10 سال (بسته به شرایط آب و هوایی) تجزیه شوند.
باتوجه به رشد قابل توجه استفاده از پلی اتیلن ترفتالات در بطری ها و در نظر گرفتن این مطلب که در شرایط عادی تجزیه آن ها در طبیعت سال ها به طول می انجامد، روش جدید می تواند گامی موثر در مقابله با روند فزاینده انباشت ضایعات محصولات پلاستیک در محیط زیست گردد. لازم به توضیح است پیش از این، فناوری Reverte برای محصولات پلی اتیلن و پلی پروپیلن به کار گرفته شده است.
Oxo-biodegradation: فرآیندی است که طی آن زنجیره های بلند مواد پلیمری به ویژه محصولات پلی الفینی که در آن ها از کاردانه ها (Masterbatches) و یا افزودنی های Reverte استفاده شده تحت تاثیر عواملی چون دما ، نور ، فشار و هوا مورد اکسیداسیون قرار گرفته و پس از آن به زنجیره های کوچک تر و شکننده تر تبدیل می گردند. زنجیره های مذکور پس از اکسیداسیون مجدد و تخریب میکروبی به آب، دی اکسید کربن و توده های زیستی (biomass) تبدیل می شوند.

*Reverte: نام تجاری گروهی از کاردانه ها و افزودنی های زیست تخریب پذیر تولید شده توسط شرکت Wells Plastics می باشد که حاوی کمپلکس های فلزی موثر در تخریب زیستی پلیمر ها بوده و سبب تسریع تخریب پلاستیک ها در طبیعت می گردند.





منبع: بازرگانی پتروشیمی

شرکت بوئینگ اعلام کرد که این پرواز آزمایشی سه ساعته و موفقیت آمیز از اورت در واشنگتن، نقطه آغاز و طلیعه شروع برنامه‌ای است که در آن شش هواپیمای پلاستیکی مدل 787 به زودی در پروازهای آزمایشی دوره‌ای به آسمان فرستاده خواهند شد.

این مدل ایده جدیدی را برای بسیاری از ویژگی‌های طراحی یک هواپیما ارائه می‌کند.

از جمله این ویژگی‌ها هواپیمایی 300 نفره با موتور دوقلو و بدنه عریض است که قالب سبکی با قابلیت صرفه‌جویی در مصرف سوخت دارد.

بدنه هواپیما به جای آلومینیوم از پلاستیک‌های غنی شده با رشته‌های کربنی ساخته می‌شود.

همچنین این هواپیما مجهز به شبکه رایانه‌ای از نوع شبکه اینترنت برای کنترل مسیر، ردیابی و برقراری ارتباط داده‌ها در اطراف هواپیما است.

این هواپیما همچنین دارای باتری‌های لیتیوم با تراکم فوق‌العاده بالا است که پشتیبان انرژی الکتریکی آن هستند.

پس از جمع‌آوری پلاستیک‌های ضایعاتی، کارگاههای آسیاب کننده آنها را خریداری می‌کنند. در مرحله بعد، تعدادی از کارگران که مسئول تفکیک پلاستیک‌ها بر مبنای رنگ و جنس آنهایند جداسازی پلاستیک‌ها را آغاز می‌کنند. این کارگران به طور معمول پلاستیک‌ها را از نظر جنس به دو نوع بادی و تزریقی و نیز از نظر رنگ‌بندی به انواع بی‌رنگ، سفید، زرد، آبی و سبز تقسیم می‌کنند. 

در ساختمان پلاستیک‌های بادی مانند پلی‌اتیلن، پلی وینیل کلراید (PVC) بسیار فشرده وجود دارد و به همین دلیل اینها انواع خشک و شکننده‌اند در حالی که پلاستیک‌های تزریقی مانند پلی‌اتیلن با تراکم پایین LDPE، و پلی‌اتیلن تر‌فتالات (PET) نرم‌تر و انعطاف‌پذیرترند. هدف اصلی از جداسازی این دو نوع مواد از یکدیگر آن است که کیفیت حاصل از مخلوط کردن این دو نوع پلاستیک مطلوب نیست و مخلوط حاصل به صورت شن‌ریزه از دستگاه بیرون می‌آید.

از نظر رنگ‌بندی نیز ارزش ریالی پلاستیک‌ها متفاوت است به هر میزان که از طرف مواد بی‌رنگ و یا با رنگ روشن به طرف رنگ‌های تیره‌تر می‌رویم از ارزش ریالی پلاستیک‌ها کاسته می‌شود، به این معنی که پلاستیک‌های بی‌رنگ یا کریستالی بالاترین قیمت و پلاستیک‌های کدر و متمایل به رنگ مشکی پایین‌ترین قیمت را دارند.
در مرحله بعدی، پلاستیک‌های جدا شده را در یک آسیاب بزرگ می‌ریزند و آنها را به صورت تکه‌های بسیار ریز (چیپس) خرد می‌کنند. پلاستیک‌های خرد شده در این مرحله آماده فروش به کارخانه‌های بازیافت پلاستیک هستند.

در کارخانه و در نخستین مرحله، پلاستیک‌های خرد و ریز در یک ظرف شستشو قرار می‌گیرند و پس از شست و شو در یک سبد خشک کن پخش می‌شوند. در قسمت زیرین این سبد یک منبع حرارت‌زا با گرمای ملایم قرار دارد.
پس از این که پلاستیک‌ها خشک شدند، در دستگاه «اکسترودر»، قرار می‌گیرند. این دستگاه شبیه به چرخ گوشتی بزرگ است، با این تفاوت که ناحیه میانی آن مجهز به سیستم‌های حرارت‌زا (منظور از سیستم‌های حرارت‌زا، تعدادی المنت با مقاومت بالاست که توان تولید حرارت بسیار زیادی را دارند. حرارت‌زا، تعدادی المنت با مقاومت بالاست که توان تولید حرارت بسیار زیادی را دارند). حرارتی که این سیستم ایجاد می‌کند به طور متوسط بین 250 تا 150 درجه سانتی‌گراد است. به کمک حرارت تولید شده، پلاستیک‌های خرد و ریزقبلی به صورت خمیری از داهانه «اکسترودر» خارج می شوند.

خمیرها را در یک ظرف آب قرار می دهند تا سرد و سفت شوند و بعد آنها را در داخل آسیاب می‌ریزند. این دستگاه خمیر سفت شده را به گلوله‌ها و گویچه‌های پلاستیکی (گرانول) که نسبتا ریز و خرد هستند تبدیل می‌کند. این گویچه‌های پلاستیکی (گرانول‌ها) را می‌توان ماده خام ثانوی تلقی کرد. در مرحله نهایی، این گرانول‌ها را در دستگاه‌های قالب‌گیری می‌ریزند و محصول مورد نظر در قالبی که از قبل طراحی شده است تولید می‌شود. محصولاتی را که در مرحله قالب‌گیری به شکل نامطلوب و ناقص تولید می‌شوند، دوباره آسیاب می‌کنند و مورد استفاده قرار می‌دهند